Her şey bizim bir yansımamız. Dışarıda ne oluyorsa, içeride yaşananın bir izdüşümüdür. Şu an dünyada patlayan bombalar, yıkılan şehirler, yükselen öfke ve bitmeyen savaşlar… Hepsi, kolektif bilincimizin yansıması. Belki tetiği çeken parmak bize ait değil ama o parmağa bu enerjiyi veren zihin hepimizin zihni. Çünkü bu savaşı biz hayal ettik. Biz büyüttük, biz yarattık.
Birbirimize üstün gelmeye çalışırken, kendimize bile uzaklaştık. Sosyal hayat bir yana, egonun güç oyunları, sadece cephelerde değil; iş hayatında, ofis koridorlarında da sürmekte. Günümüz iş dünyası, çoğu zaman silahsız bir savaş alanına dönüştü. Unvanlar, kâr tabloları, başarı kıyaslamaları… Hepsi görünmeyen cephelerde verilen egosal savaşların cephaneliği gibi.
Ama tüm bunların ortasında unuttuğumuz bir şey var: Barış önce içeride başlar!
Savaşan tarafları susturmak için önce kendi içimizdeki çatışmayı dindirmemiz gerek. Çünkü biz, içsel olarak bölünmüşken; hiçbir şirket kültürü, hiçbir liderlik eğitimi kalıcı çözüm üretemez.
Belki de en önemlisi, dünyadaki kaosu değiştirmek için tek bir bombaya değil, tek bir farkındalığa ihtiyacımız var.
Bunu iş hayatı açısından ele alırsak, bakalım kurumsal hayatta ne savaşlar veriyoruz ve hangi farkındalığa ihtiyacımız var;
- Toplantı Odasındaki Savaşlar
Bazı savaşlar üniformasız yaşanır. Ofislerde, toplantı masalarında, e-postalarda. Kelime silahlarımız var; eleştiri, küçümseme, alay, susturma. Bununla birlikte egosal zırhlarımız mevcut; savunma, üstünlük, onaylanma, haklılık ihtiyacı.
Oysa her söz bir enerji taşır. Her bakış, her mail, her karar aslında ya bir bağ kurar ya da ayırır.
Toplantı masalarında kullanılan dil; şirketin sadece stratejisini değil, ruhunu da şekillendirir. Bu nedenle iş yerinde barışı sağlamak, dilden başlar. Çünkü kelimeler sadece iletişim aracı değil, oluşturucu güçlerdir.
Toplantı odasında karşımızdaki kişi aslında bizim içsel parçalarımızı temsil eder. Zorlandığımız kişilikler, bize kendi içimizde çözmemiz gereken yönleri gösterir. Yani, herkes bir öğretmen, her tartışma birer aynadır. - Gücünü koltuğundan alan yöneticiler
Günümüzde başarı çoğunlukla unvanla, maaşla, kartvizitle ölçülüyor. Bu da koltuk savaşlarına dönüşüyor.“Kim daha üstte?” sorusu, sadece şirket yapısını değil, insanların birbirine nasıl baktığını da belirliyor. Ancak gerçekten üstte olan kim?
Üstte olmak aslında fiziksel bir konum değil; bilinç düzeyidir. Bir kişi CEO olabilir ama korkularla, kıyasla, kontrol ihtiyacıyla yönetiyorsa; o zaman liderlik gücünü koltuğundan alan bir “rol”den ibarettir.
Rolden ibaret olmayan lider tipi ise gücünü koltuktan değil kendinden alan, ekip arkadaşı olarak kalpten konuşup, güven verip, ilham yayarken gerçek anlamda daha üstte olan kimdir?
Kendini bilen insan, tüm rollerin ötesine geçer. Kendini tanımayan insan ise unvanına tutunmak zorundadır. Çünkü başka hiçbir yerde kendi değerini hissedemez.
İş dünyası ise artık şunu fark ediyor:
“Duygusal zekâ”, “farkındalık”, “empati”, “öz liderlik” gibi kavramlar sadece “soft skill” değil, geleceğin en sert gerçekleri. Çünkü insanlar artık şunu istiyor: Birlikte çalıştıkları kişinin sadece bilgisine değil, bilincine de güvenmek! - Kar Odaklı Liderler
Uzun yıllar boyunca liderlik “kazanan” olmakla özdeşleştirildi. En çok karı getiren, en çok problemi çözen, en çok konuşan… Ama dünya değişti. Artık sadece “kazanan” lider değil, “dönüşen ve dönüştüren” lider kıymetli.
Yeni nesil liderlik artık başarıyı dış göstergelerle değil, içsel bütünlükle tanımlıyor. Kazanmak için değil; hizmet etmek, ilham olmak, anlam üretmek için liderlik etmek…
Bu liderlik anlayışı gücünü ego değil, öz üzerinden kuruyor. Korkuyla değil, güvenle yöneten. Baskıyla değil, bilinçle büyüten. Gerçek liderlik, kişinin kendi karanlığıyla yüzleşebilme cesaretidir. Kendi gölgelerini tanımayan biri, başkalarının ışığını gölgeleyebilir. Ama kendi içindeki savaşı barışa dönüştüren bir lider, çevresine şifa yayar.
İyi haber kurumsal dünyada bu tür liderler sessizce çoğalıyor. Sesini yükseltmeden, egosunu parlatmadan ilerleyen, ama varlığıyla bir ekibi dönüştüren insanlar. Onların gücü sözlerinde değil; varlığının enerjisinde. Belki de en büyük liderlik, kendine şu soruyu sorabilmektir:
“Kazanmak için mi buradayım, katkı sağlamak için mi?”Çünkü katkı sürdürülebilir, kazanmak ise geçicidir. - İçsel Barış Olmadan Kurumsal Barış Olmaz
Dünya barışı, bir şirketin vizyon cümlesinde başlamaz. Bir çalışanın sabah kendine “Bugün nasıl bir enerji taşıyacağım?” diye sormasıyla başlar. Çünkü barış bir politika değil; bir bilinç halidir.
Bir organizasyonun içinde çatışmalar varsa; dedikodular, yıpratıcı rekabet, ötekileştirme ve kutuplaşmalar yaşanıyorsa, bu sadece yapısal bir problem değil, kolektif bilinç seviyesinin göstergesidir.
O yüzden sürdürülebilir barış, kurumsal stratejilerle değil; bireysel farkındalıkla, niyetle ve içsel temizlikle mümkün olur. Kurumlar artık sadece eğitim ve performans sistemlerine değil, çalışanlarının ruhsal ihtiyaçlarına da kulak vermeli. Çünkü iç huzur olmadan ne verimlilik vardır, ne sadakat ne de gerçek başarı.
Bugün dünyada bir savaş varsa, onun karşısında durmanın en derin yolu kendinle barışmaktır.
Bir şirkette kaos varsa, onu düzeltmenin ilk adımı kendi zihninde huzur yaratmaktır.
Ve belki de en büyük devrim; içini dönüştürerek dış dünyaya katkı sağlamaktır.
Çünkü dünya, bir kişi uyandığında değişir.
Ve bazen bir şirket, sadece bir kişinin “ben” yerine “biz” demeyi seçmesiyle dönüşür.
Savaşsız Bir İş Günü İçin 5 Farkındalık Ritüeli
Bu basit uygulamalar, iş yaşamının koşuşturmasında içsel barışı korumanıza ve yaymanıza destek olur. - Sabah Niyeti: “Bugün nasıl bir enerji taşıyacağım?”
Güne başlamadan önce birkaç saniye gözlerini kapat.
Kendine sor:
→ Bugün çevreme ne taşımak istiyorum?
→ Sakinlik mi? Şefkat mi? Anlayış mı?
Niyet cümlesi önerisi: “Bugün yarışmak için değil, katkı sunmak için çalışıyorum.” - Toplantı Öncesi 1 Dakika Sessizlik
Toplantıya girmeden önce gözlerini kapat, 3 derin nefes al. Kalbinden geçen ilk niyeti hatırla.
Bu kısa duruş, zihinsel dağınıklığı azaltır, odağını yükseltir.
Hatırlatma: En iyi stratejiler sakin zihinlerden çıkar. - Konuşmadan Önce Dinleme Sözleşmesi (Kendi Kendine)
Her gün en az bir kişiyi, araya girmeden ve akıl vermeden dinlemeyi kendine görev edin.
Sadece dinle. Çünkü bazen birini anlamak, bir fikri kanıtlamaktan çok daha değerlidir.
Pratik: “Sıran geldiğinde değil, hazır olduğunda konuş.” - Ego Tetiklendiğinde Dur – Hisset – Dönüştür
Bir mailde, bir yorumda ya da toplantıda tetiklendiğini fark ettiğinde:
•Dur.
•Nefes al.
•Hisset: Bu neden beni bu kadar etkiledi?
•Sonra iç sesinle dönüştür: “Ben bu duygudan daha fazlasıyım.”
•Bu pratik, reaksiyon yerine yanıt vermeyi öğretir. - Günün Sonunda İçsel Check-In
Günün sonunda kendine 2 soru sor:
•Bugün nerede “ben” demek yerine “biz” diyebildim?
•Nerede birini yargılamak yerine anlamaya çalıştım?
Cevaplar seni değil, bilincini büyütür. Dünyada görmek istediğin barış, senin ses tonunla, niyetinle, yaklaşımınla başlar. Ofislerin içinden de bir barış yükselir. Bu kelebek etkisini başlatan olmaya ne dersin?
