Ünvan

Takılmayın.
Hani bir hikaye vardır. Üniversite de öğretim görevlisi sınavda tek bir soru sorar.
Neden?
Bütün amfi sayfalarca yazar nedenin cevabını kendince bulmak için.
Sonuç
Ortalama bir sınav puanı alır herkes. Bir öğrenci hariç. O tam puan almıştır verdiği cevap ile. Bomboş sayfanın sol üst köşesine tek bir kelime yazarak birkaç dakika sonra çıkmıştır amfiden.
Çünkü.
Kariyerim boyunca yapmam gereken hangi iş varsa önümde ona uygun bir unvan bulunmuştur her zaman. Ya, üst yönetim gerek görülen göreve uygun olarak bana bunu sağlamıştır ya da kendi kurup yönettiğim işlere uygun olarak kendim uydurmuşumdur.
İlk tanışmalarda her zaman bir kart kullanmak aslında hep fayda sağlamıştır, kendinizi ne iş yaptığınızı ifade etme zahmetinden kurtarmış ve iş nedeni ile orada bulunmanız gereken ortamda konuya hızlı geçiş yapmanızı sağlamıştır.
Hepsi o kadar, gerisi size kalmıştır. Altı doluysa, konuya hakimseniz ve gerisini getirecek bir azme sahipseniz her koşulda işler yürür ve siz süreçten keyif alırsınız. Keyif almıyor musunuz?
O zaman yürüyün gidin. Takılıp kalmayın oralarda.
Yaşım henüz otuzlarında iken profesyonel yöneticilikle geçen kariyerime son verip, yeni bir yapı üzerinde yürümesi gerekliliği nedeni ile o dönem ki şirketim adına kurduğum/kurdurulduğum perakende distribüsyon sistemini hayata geçirmek için kendi adıma yeni bir şirket kurmuştum.
İşin gereği olarak İstanbul Maltepe semtinde bir depo kiralamamız gerekti. Depo gelen ürünleri depolamak için ilk başta tabi ki yeterli kapasiteye ve lojistik imkanlara sahip olmasa da işimizi görüyordu. Bir pazar günü aslında hiç beklemiyorken ardı ardına gelen iki kamyon ürünü boşaltmak gerekmiş ama depocumuz izinli elemanlara o gün ulaşamadığı için nasıl yapması gerektiğini sormak için ailece pazar kahvaltısı yaptığımız sırada bana telefon açmıştı.
Bekle geliyoruz deyip, satış temsilciliğimizi yapan birkaç çalışanımızı arayıp depoda buluşmuştuk. Hep beraber depoya yanaştırdığımız kamyonlardan ürünleri indiriyorduk. O sırada daha önce yönettiğim departmanda yanımda çalışan ve ‘……bey’ sıfatını kullanmadan cümleye giremeyen bir elemanım şirket aracı ile oradan geçerken bana seslenmişti.
Hey Suat …Yeni işin hayırlı olsun. Yakışmış.
Kendince ürün indiren eski müdürünü böyle görünce aşağılamayı tercih etmiş ve kendine pazar keyfi yaratmıştı. O durmadan yoluna devam ederken hepimiz birbirimize bakıp tebessüm ederek yaptığımız işi tamamlayıp hafta sonumuza kaldığımız yerden devam etmiştik.
Bazen düşününce o kadar sistem kurduktan sonra ürün indirmek biraz garip görünse de gerektiğinde her zaman kolları sıvamanın hele ki yeni bir yapıda bunun sık sık gerekli olduğunu bildiğim için halen tebessüm ederek hatırlarım o günleri.
Yıllar geçti o kurduğum iş birkaç şirket haline gelip kendi hayallerimi yaşamama vesile oldu. Sonrasında ne mi oldu. Kimini sattım, kimini kapattım, kimini devrettim ve profesyonel hayata daha iyi koşullarla geri döndüm. Hayat hep bir döngü içerisinde yaşadığımız deneyimlerin o dönem ki getirisi ile ya getiri ya da götürü olarak devam ediyor.
Bazen şah, bazen şahbaz, bazen er, bazen vezir oluyoruz. Grafiklerde olağan olduğu üzere hiçbir zaman yukarı giden bir trend görmeniz mümkün olmuyor. Üstüne bina ede ede giden tek şey aslında yaşımız. İstisnalar dışında gün gelip her şeye yeniden başlamanız gerektiğinde size takılan unvanlara takılı kalırsanız, kendinizde yeniden başlayacak iradeyi asla bulamayacak ya aynı unvan hayali ile yaşayıp kaybolacak ya da bundan vazgeçip yeniden başlayacaksınız her şeye yeni baştan.
Bakın eski biriktirdiğiniz iş kartlarındaki isimlere. Çoğu ya değişmiş ya da tamamlanmış görevleri yansıtır. Ya kişi ya da iş değişmiştir yaşamda sürekli değişen her şey gibi.
Neden değişiyor her şey sürekli?
Çünkü……….